Simpleng Pangarap 1 of 100.

Madami akong simpleng pangarap. At marami naman talaga sa mga yun eh na achieve ko naman na. :) Pangarap pa rin nga bang maituturing kung ang pangarap na yun eh na abot na? Paano mo nga ba masasabi na fulfill kana. Though you know to yourself that you got enough and yet enough is not your satisfaction? Hahaha Basta ako, nagsisumula sa simpleng bagay. Simpleng kaligayahan. Actually, i plan to start this blog with 20 Simple Wants. But then i realized, it should be up to 100. Ganon ako ka brored eh. Sa totoo lang, madali din kasi ako ma board kung minsan. :)


1. Baking a cake.

Anyway, here's the first. Matagal ko na talagang gustong maka pag bake ng cake na ako lang. On my own. Achieve naman! Di pa ako marunong mag frosting, but the cake worth it. Yummy daw sabe nila! Yey! One down! T_T

Gulong!

(KAHAPON)

Kanina ... 

ang sarap ng pwesto ng pagkakaupo ko sa jeep.

Ang lakas hangin, tipong ang sarap mag hawi ng buhok, makapag maganda lang. 

Sipat sipat konte kung may pogi.

Wala lang. 

Ang layo na ng nararating namin.

Malapit na kung saan ako baba.

"Male late na ako! Buset naman."

Biglang.

Tok!

Naglingunan yung ibang sakay ng jeep.

"Sa atin ba yun?" 

"Ano nangyare?"

Sa isip ko, "hala. anyare? flat ang gulong? late na ako ooh. tsss. San kaya yung flat?"

May isang lalaki nagturo.

Nasa tapat ng kinauupuan ko ang na flat na gulong.

Napapatingin sila sa akin.

Shet. Ano ibig sabhin nito?

Ako magpapalit ng gulong? 

Dyusmeyo. Makababa na nga.

Sa isip ko, loko yung mga yun ah. Kasalanan ko ba kung nagkataong na flat na ako ang nakatapat sa gulong na yun? Di ko kasalanan yun. Kasalanan ng weight ko!     

Hay nako. Makapagbawas na nga. 

Mga one week na din to eh. 

HAHAHAHAHA! :)

Things has changed.

Nakakatawang isipin na eto na, aalis na ako. Uuwe na talaga ako sa amin, sa Subic. Sarap! Oo, alam ko namang hindi ganoon kadali. Hindi ganoon kabilis amg adjustment. Pero isa lang naman ang sinasabi ko sa mga taong napapaisip, at nabigla sa desisyon ko. Hindi naman ito biglaang desisyon. Pinagisipan ko po ito, at pinagplanuhang maigi. Saka naniniwala ako na with His guidance, He will do things favorable on my part. Because God never fails. Kaya nga madalas, kapag sobrang hirap na o sobrang sakit na, tipong di ko na ata kakayanin, lagi ko lang iniisip na..


"Everything happens for a reason.."



"There always a light after the tunnel."


"Mabait ang Mahal na Panginoong Hesus."



Ganoon lang.


Aalis ako hindi dahil sa hindi na ako masaya sa inyo.
O hindi na kayo importante sa akin.
Aalis ako kase mas mahal ko family ko, at mahal ko ministry ko. This what God meant for me.




Eversince. :)

T*nga!

Minsan talaga muntanga lang.

May mga bagay talaga na super huli na bago marealize.

After almost 3 years ng pag uusap namin. 

Bakit ngayon ko lang naintindihan lahat.

Akala ko kasi dati, babalik pa siya.

Na we still have happy endings.

I'm still hoping.

Tanga lang. HAHAHAHAHA :roll:

Bakit ako nag assume?

Saan galing yung hope na babalik pa siya?

Naging okay ako within three years. Pero aminado ako, na may hope pa din dun. Aminado ako na kahit paano, naghihintay ako. Hinihintay ko siya. Tanga ko nuh. Ganoon ko lang siguro talaga siya minahal. Naghintay ako kahit na wala naman siyang ipinangako. Tanga lang talaga. 

Well, unfair, oo. Imagine, he's having good time with his friends, tapos ako naglilibang sa trabaho. Nilulugmok ang sarili sa mga libro. 

Ang bilis pala ng paglipas ng panahon.

Parang kelan lang. Bat ngayon lang. 

Paano ko ba narealize. Ahh.. habang naglalakad ako, may nakita akong on going na construction na condo nung pauwe na ako last night galing sa trabaho. Pinapanuod ko yung crate habang binababa yung steel na may lamang halong simento. Na alala ko ulit siya. Bigla ko nalang na alala lahat ng usapan namin three years ago. Pang movie ang peg. Tipong parang nag pa flash back pa sa kokote ko lahat ng text messages nya. 

It's not yet the end, but the beginning.

Shet. Bat ba kase di ko agad na gets.

Baket ba ang hina ng IQ ko?

Yun pala ibig sabihin nun.

Magsimula akong muli na wala na siya.

Na hindi sa kanya natatapos ang buhay ko.

Wala ng second chance.

Tsk!

Dahil ba sa ingles kaya di ko naintindihan kaagad?

:bop:

Sa dami ng sinabi nya, bakit ito pa talaga ang di ko na absorb agad. Ganoon ba ako ka insensitive nung panahong nage explain sya? tsss.. 

Ang dami pang what if's na gumugulo sa isip ko dati. 

Pero ipinagpatuloy ko buhay ko. Nag sumikap. Hindi ako umasa sa iba para mabuhay ako. Para makapasok sa trabaho. Gusto kong patunayan sa sarili ko na kaya ko. Pa malaki o maliit na bagay.

Tipong, hindi ako sisigaw ng tulong kapag nanjan ang best enemy ko. Ang Palaka. Hindi ako tatakbo kapag tinahulan ako ng aso.

Kakain ng mag isa sa food court. Pupunta ng ospital mag isa. Gagamutin ang sariling sugat.

Ayun. Nakayanan ko naman.

Practice makes perfect ika nga.

Buti nalang.

Di ako pinabayaan ni Lord. May pagkakataong mang nagiisa ako. O madalas man na mag isa ako. Mabait pa din si Lord, kumpleto ang pamilya ko, may maayos akong trabaho at may mga kaibigan ako.

Blessed pa din ako. :naughty:

In short...

Nasa akin pa din ang HULING HALAKHAK. chos! :roll:

Which way to go.

Alam mo na ba kung saan ang punta mo?

Ako, alam ko na parang hindi ko alam.

I really wanted too, pero there's always something that stops me.

Mahirap naman kasi talaga mag desisyon.

Ang saya kasi eh. Tipong lahat ng kakilala mo, naiinggit kasi ang saya saya nyo.

Ikaw naman, ayaw na ding umalis, kasi nga ang saya din ng pakiramdam mo.

Pero ang masakit lang kasi, 

kung ano man yung nagpapasaya sayo.

Yun din yung hindi sinasadyang nakakasaya sayo.

Nandoon na talaga eh.

Pero di ko kaya.

So, which way to go?

Which?!

"Bago ka bumitaw, isipin mo muna kung bakit ka kumapit ng matagal."

Ang Mashed Potato at ang Burger

Kahapon. Tumambay ako sa Jollibee SM Cyberzone along Sen. Gil Puyat Avenue. Hinihintay ko kasi mag alas dos, para sa interview ko sa Metrobank. Habang kumakain ako ng order kong Mashed Potato at Spaghetti, may isang matandang pumasok sa loob ng store. Ambagal nya mag lakad. Dala siguro yun ng sakit nya sa paa. Hindi ko alam kung anong sakit, pero nagpapabagal yun sa kanya maglakad. Siya lang mag isa. Mejo nairita pa ako sa grupo ng mga kababaihan na palabas na dahil nagawa pang makipag unahan sa matandang hirap makapasok sa mabigat na glass door ng Jollibee Store. Akala ko nung una, mang lilimos eto, o papasok sa loob ng store para harapang humingi ng pagkain. Sinundan ko siya ng tingin. Pero hindi. Pagkadating sa counter, kumanan siya. Gagamit pala ng comfort room si tatay. Nalungkot ako o sabihin na nating may kasamang awa. Hindi naman siya madungis tingnan. Hindi din naman mukang kawawa. Nalulungkot lang ako kasi mag isa lang siya. Naisip ko lang, ayaw kong tumandang mag isa. Bigla kong naisip. Hindi nga naman pala yun malabo mangyari.

** Nakikinig kasi ako ng favorite song ko. (napapangiti ako ngayon)

http://www.youtube.com/watch?v=so6ExplQlaY

Ilang beses ko ba kasing sasabihin sa sarili ko na hindi ako kailan man mag iisa. Na hindi ako kailan man maiiwang mag isa. Lagi akong may kasama. Mayron ding ibibigay si Lord na para sa akin. Yung taong makakasama ko hanggang sa pagtanda. Darating din yung panahon na may masasabihan ako ng, God gave me you. :)

Maya maya kaunti, lumabas na si tatay. 

Sarap na sarap ako sa kinakain kong Mashed Potato. Parang ayaw kong mawala yung lasa nun sa bibig ko. Hindi po ako bias ha. :) Masarap talaga. 

Tinitingnan ko lang si tatay gang sa tuluyan na siyang makalagpas sa mabigat na pinto na yun. Napatingin ako sa kina kain ko. 

Wala na talaga akong pera. Pero na touch nya ang puso ko.

Sa totoo lang, nagdalawang isip pa ako.

Kasi nahihiya ako. Baka mamaya kasi isipin ng ibang tao, epal ako.

O kaya baka naman mamaya, excuse ko lang yun, "nako. baka kainin ko lang din to mamaya."

Pero iba talaga sigaw ng puso ko eh.

Tumayo ako. Umorder ako ng Burger at Mashed Potato.

"Sana hindi matagal yung order. Baka maka alis na si Tatay."

Feeling ko, ang layo na ni Tatay. Nakuha ko na yung order ko. Di ko na nagawang umorder pa ng drinks para sa kanya, kasi wala na talaga. Di bale, si Lord ang gagawa na ng paraan para iba. 

Paglabas ko ng pinto. Wala na si Tatay.

Ang alam ko, pakaliwa ang daan nya. 

Pero wala siya.

"Sabi na nga ba, ako lang kakain nito eh. Hay nako. Ibibigay ko nalang to kung sinong may kailangan."

Kaunting lakad pa, may nakita akong matanda.

Hindi siya yung hinahanap ko. Pero inagaw din nya ang aking pansin.

Malayo palang kasi, abot tanaw ko na yung ngiti nya.

Wide Smile talaga.

Kitang kita ko na despite of everything, naka ngiti siya.

May kausap siyang lalaki.

Sa tyantsa ko, magkakilala sila na parang hindi.

Napaisip ulit ako kung ibibigay ko pa ba yung hawak ko.

Baka kasi mamaya, may masabing iba yung lalaki.

"Kapag nilagpasan ko siya at kausap pa din nya yung lalaki. Hindi ko na talaga iaabot."

Binilang ko bawat hakbang ko,

Isa.

Dalawa.

"Ang tagal namang umalis ng lalaki."

Tatlo.

Lumagpas na ako sa kanila.

Dalawang hakbang ang layo ko sa kanila.

May pasalubong akong nag uusap na babae at lalaki.

Huminto ako.

"Mali eh."

Naka guhit sa isip ko ngiti ni Tatay.

Para sa kanya to eh, at hindi para sa akin.

Lumingon ako.

Ngumiti ako. To my surprise, he gave me his sweetest smile.

Malayo pa yung pag abot ko sa kanya ng hawak ko, pero nakangiti na siyang inaabot ito.

~ Nakakatuwa naman.

Pagka-abot ko sa kanya. Tumalikod na ako. 

Nakangiti ako.

Umalis na din yung lalaking kausap nya.

Sumabay na din siya ng paglakad sa akin.

Sabay kwento na, lagi daw nanduon si tatay.

Kilala na daw yun duon. Nakatira daw yun malapit lang sa lugar na yun.

Nanghinayang lang akong, di ko siya nabati ng Merry Christmas.

Salamat po.

Hindi man naging successful yung araw na yun para sa akin.

At least, it makes sense. Lahat nga ng bagay, nangyayari ng may dahilan. :)

You really moved me Tatay.

The two of you.

Na-miss ko bigla Parents ko.

God Bless you both Tatays'.

Hi there!

Para sa taong matagal ko ng hindi nakita.

it has been 3 years na din pala.

What should i say to you?

Kumusta? Ano ng bago sayo?

I don’t know.

Siguro kung makikita mo tong post ko ngayon, magagalit ka na naman sakin.

Sasabihin mo na naman na, kinukulit kita, nang gugulo ako, oh di kaya ang manhid ko.

Hindi ko din alam, kung bakit i always keep thinking of you. Pero syempre, hindi na ako katulad ng dati. So, congrats sakin!

Madalang nalang akong ganito.

Katulad ngayong araw na ito.

September 23.

Hindi ko alam kung bakit naka set yung body clock ko. Tapos kapag parang hindi okay yung pakiramdam ko ngayong araw na to, iniisip ko kung ano bang nangyari last year sakin with this date??

And i just realize, that it was the last day na nakasama kita.

Eto yung araw na nagpatulong pa ako sayo sa feasibility study ko para gumawa ng floor plan. Huling araw na harapan kitang nakausap.

Ang tagal na nun noh? At ako eto, makapal pa din ang muka na lumapit sayo. Hahaha.

Hayss..

After all what happen to us? Naging learning yun sa akin. I would say that it is more on the positive side.

Sorry. Gusto kong sabihin sayo na,

~Sana tayo nalang. Tayo nalang ulit.

~ Nami miss na kita.

Pero hindi ganun kadali eh. May mga bagay na i know you’re cosidering. You are forgiven already. Siguro kung may lamat pa man sa puso ko ngayon, maliit nalang to. At sana kung magiging buo na sya ulit,  maging katulad mo ulit ang mamahalin ko.

You’ve been nice to me. Despite of everything. Thank You.

See you around Sherwin Hipolito Manuel. :)